Zdrowie Dzieci Archives - Gadu Gadu Lublin

Gastromed jest partnerem merytorycznym Programu Czyste Przedszkole, Czysty Żłobek. Zapraszamy na stronę www Gastromedu

Drodzy Pacjenci

Przychodnia Lekarza Rodzinnego (POZ) przy Gastromedzie brała udział w plebiscycie Kuriera Lubelskiego “HIPOKRATES LUBELSZCZYZNY 2019” w kategorii Przychodnia / Gabinet Roku. Państwa głosami uzyskaliśmy najlepszy wynik ze wszystkich poradni i gabinetów w okolicy. Zajęliśmy 4 miejsce w całym Lublinie, ustępując pola tylko gabinetom z odległych dzielnic naszego miasta. Zdaniem Pacjentów w tej części Lublina jesteśmy NAJLEPSI.

Łącząc pozdrowienia bardzo dziękuję wszystkich, którzy wzięli udział w głosowaniu.

Dyrektor Medyczny – dr n. med. Wit Cezary Danilkiewicz

Gastromed

Gastroskopia

Kolonoskopia

Usługi w ramach NFZ oraz świadczone komercyjnie.

Do badania kolonoskopowego całe jelito powinno być dokładnie oczyszczone, dlatego konieczne jest rygorystyczne przestrzeganie zaleceń ogólnych oraz schematu przygotowania jelita. Wskazówki te są opracowane na podstawie naszych wieloletnich doświadczeń, zaleceń Towarzystw Endoskopowych i producentów preparatów. Prosimy zastosować się do tych wskazówek i prosimy niczego nie zmieniać.

Prosimy nie przygotowywać się do badania wcześniej, niż jest to podane niżej.

W ciągu trzech dni przed badaniem prosimy stosować normalną dietę, ale nie należy spożywać pokarmów, zawierających drobne pestki i ziarna (w szczególności: winogron, kiwi, truskawek, malin, arbuzów, jagód, pomidorów, pieczywa z ziarenkami), pokarmów z makiem i tabletek zawierających żelazo.

Badanie, które Państwu proponujemy wymagać będzie Państwa zgody. Aby tę decyzję ułatwić informujemy w tej ulotce oraz w rozmowie wyjaśniającej o rodzaju, znaczeniu i ewentualnych powikłaniach planowanego badania.

DLACZEGO PROPONUJEMY PAŃSTWU TO BADANIE?

Na podstawie wykonanych dotychczas badań oraz wywiadu lekarskiego podejrzewamy u Państwa istnienie zmian chorobowych w obrębie jelita grubego. W celu dokładnego określenia tych zmian lub wykluczenia ich istnienia, przed ewentualną terapią należy wykonać badania diagnostyczne. Istnieją dwa sposoby badania dolnego odcinka przewodu pokarmowego poprzez:

Endoskopową ocenę jelita grubego bądź
Radiologiczną ocenę za pomocą środka kontrastowego wprowadzanego doodbytniczo

Zastosowanie techniki endoskopowej najczęściej nie wywołuje dolegliwości bólowych lub są one niewielkie (w niektórych przypadkach decyzję o podaniu środka znieczulającego podejmuje się w trakcie badania), a sama ocena jelita jest znacznie dokładniejsza niż przy badaniu metodą radiologiczną. W znacznym stopniu eliminuje także możliwość pominięcia zmian chorobowych. Nie bez znaczenia jest możliwość łączenia badania diagnostycznego (kolonoskopii) z ewentualnym równoczesnym zabiegiem terapeutycznym np. usunięciem polipów, w razie wykrycia tego typu zmian. Możliwe jest pobieranie specjalnymi szczypczykami fragmentów zmienionej chorobowo błony śluzowej do badania histopatologicznego. W badaniu metodą radiologiczną nie ma takiej możliwości ani też łączenia diagnostyki i terapii.

SPRZĘT MEDYCZNY POTRZEBNY DO KOLONOSKOPII

Do badania całego jelita grubego, czyli dolnego odcinka przewodu pokarmowego służy wideokolonoskop, dzięki któremu lekarz ogląda przewód pokarmowy pacjenta na monitorze. Wideokolonoskop jest dezynfekowany przed każdym badaniem zgodnie ze specjalną procedurą w urządzeniach do tego przeznaczonych. Wszystkie narzędzia endoskopowe służące do badań diagnostycznych oraz zabiegów terapeutycznych są sterylizowane. Oba te czynniki zapewniają bezpieczeństwo pacjenta zabezpieczając go przed zakażeniem.

PRZEPROWADZENIE BADANIA

Badanie wykonuje się po odpowiednim przygotowaniu, polegającym na oczyszczeniu jelita z resztek pokarmowych, najczęściej za pomocą doustnie podanych środków przeczyszczających, wspomaganych przez wlewy lub wlewki doodbytnicze. Przygotowanie rozpoczyna się w przeddzień zabiegu, kiedy chory musi zrezygnować z jedzenia i picia innych płynów niż służące do oczyszczenia jelita. W rzadkich przypadkach, ze względu na stan ogólny pacjenta uniemożliwiający tego typu przygotowanie, oczyszczanie jelita polega na kilkudniowej głodówce połączonej z licznymi, doodbytniczymi wlewami czyszczącymi.
Samo badanie wykonywane jest przy zastosowaniu giętkiego kolonoskopu, który wprowadza się przez odbyt do jelita grubego. Zabieg może być okresami bolesny stąd możliwość zastosowania znieczulenia dożylnego w trakcie jego trwania. Ewentualny ból trzeba odróżniać od stale występującego wzdęcia wynikającego z podawania powietrza do światła jelita w celu jego pełnej oceny. Każdy epizod bólu należy zgłosić lekarzowi, a jego stałe utrzymywanie się może być wskazaniem do odstąpienia od dalszej oceny jelita. Pobieranie wycinków podczas badania jest całkowicie bezbolesne. Oglądanie wnętrza dolnego odcinka przewodu pokarmowego trwa zwykle od kilkunastu do kilkudziesięciu minut i jest uzależnione od stopnia przygotowania jelita oraz od budowy anatomicznej wnętrza ciała pacjenta.

MOŻLIWE POWIKŁANIA

Powodzenie badania i pełne bezpieczeństwo nie mogą być zagwarantowane przez żadnego lekarza. Powikłania zdarzają się jednak niezmiernie rzadko (0.35%). Należą do nich: przedziurawienie (perforacja) ściany dolnego odcinka przewodu pokarmowego (0.14 – 0.18%), krwawienie (0.008%), które zwykle wymagają natychmiastowej interwencji endoskopowej lub, w śladowym odsetku, pilnego leczenia operacyjnego. Opisywane były także pojedyncze przypadki odruchowego zatrzymania akcji serca. Śmiertelność z tych powodów jest niezmiernie rzadka. Aby ograniczyć do minimum niebezpieczeństwo krwawienia i przedziurawienia (perforacji) jelita oraz zmniejszyć ryzyko związane z podawaniem środków znieczulających, prosimy o zgłoszenie lekarzowi wszystkich pozytywnych odpowiedzi na następujące pytania:

Czy istnieje u Państwa zwiększona skłonność do krwawień, szczególnie po drobnych skaleczeniach, po usunięciu zębów, bądź skłonność do powstawania sińców po niewielkich urazach mechanicznych?
Czy występowały u Państwa objawy uczulenia na leki?
Czy pobierają Państwo leki wpływające na krzepliwość krwi (np. aspiryna, dikumarol itp.)?

POSTĘPOWANIE PO BADANIU

W przypadku zastosowania znieczulenia nie wolno jeść ani pić przez okres 2 godzin po zabiegu. Również tego dnia, po zastosowaniu znieczulenia, nie wolno prowadzić pojazdów mechanicznych. Proszę informować swojego lekarza, jeśli w ciągu kilku godzin po badaniu będziecie Państwo odczuwać silne bóle jamy brzusznej, albo zaobserwujecie krew w stolcu. Również wystąpienie innych, niejasnych dla Państwa objawów, należy zgłosić pielęgniarce lub lekarzowi. Proszę pytać, jeśli czegoś Państwo nie zrozumieliście, albo jeśli chcecie wiedzieć więcej na temat opisanego badania, wymienionych powikłaniach bądź innych nurtujących problemach związanych z proponowanym badaniem.

Polipektomia

Nietrzymanie moczu

Akcja “Trzymam z Wami” jest kierowana do kobiet z Lublina i okolic. Nietrzymanie moczu (NTM) to niezależny od woli wyciek moczu. Stanowi poważny problem społeczny i ze względu na częstość występowania ma charakter choroby cywilizacyjnej. Dotyczy kobiet po ciąży, po zabiegach ginekologicznych
i onkologicznych. Nietrzymanie może dotknąć osoby chore na pochp, os. palące papierosy lub z wysokim ciśnieniem. Również kobiety chore neurologicznie,
z zespołem bolesnej miednicy i w wielu, wielu innych przypadkach, które opisaliśmy.

Poznaj sposoby leczenia NTM i dołącz do Akcji “Trzymam z Wami”.

Kogo dotyczy:

Kobiety

– po porodzie
– po ciąży
– choroby układu oddechowego (przewlekły kaszel) – wzrost ciśnienia brzusznego
– praca fizyczna (podnoszenie ciężarów)
– po zabiegach ginekologicznych i onkologicznych w miednicy mniejszej, wynikające z zaburzeń statyki i z odnerwienia
– choroby neurologiczne – SM, choroba Parkinsona, dyskopatia, urazy kręgosłupa

Mężczyźni

– po zabiegach urologicznych i onkologicznych z uszkodzeniem zwieracza lub jego unerwienia np. po prostatektomii radykalnej
– po zabiegach na miednicy mniejszej z uszkodzeniem splotów miednicznych
– choroby neurologiczne – SM, choroba Parkinsona, dyskopatia, urazy kręgosłupa
– wtórne do przeszkody podpęcherzowej – np. przerost gruczołu krokowego, zwężenie szyi pęcherza
– pęcherz nadreaktywny

Nietrzymanie moczu (NTM) to niezależny od woli wyciek moczu. Wyróżnia się trzy główne rodzaje nietrzymania moczu: wysiłkowe, naglące i mieszane.

Wysiłkowe nietrzymanie moczu

Wyciek moczu podczas wysiłku fizycznego, kichania, kaszlu. Występuje najczęściej spośród wszystkich wymienionych rodzajów NTM. Szacuje się, że na tę postać NTM cierpi około 40% wszystkich osób z nietrzymaniem moczu. Zdecydowana większość osób cierpiących na wysiłkowe NTM to kobiety. Wiąże się to przede wszystkim
z charakterystycznymi dla tej grupy czynnikami ryzyka, takimi jak zmiany hormonalne w okresie menopauzy
czy porody i ciąże. Dodatkowo, objawy mogą nasilać się w wyniku stosowania niektórych leków, palenia tytoniu, spożywania dużych ilości kofeiny. Chorobie sprzyja również otyłość, uporczywy kaszel (choroby płuc), przewlekłe zaparcia (zwiększone ciśnienie w jamie brzusznej), podnoszenie ciężarów.

Naglące nietrzymanie moczu

Wyciek moczu poprzedzony uczuciem parcia naglącego (nagłej, niemożliwej do opanowania potrzeby oddania moczu). Dotyka 1/3 wszystkich chorych, jest to jeden z objawów zespołu pęcherza nadreaktywnego (OAB – overactive bladder). Przyczyną występowania tego rodzaju nietrzymania mogą być m.in. operacje miednicy mniejszej z uszkodzeniem unerwienia, przerost gruczołu krokowego oraz choroby neurologiczne. Coraz częściej występuje jako schorzenie idiopatyczne – nie udaje się odnaleźć przyczyny, które może być skojarzone z przewlekłym stresem. Często towarzyszy innym zaburzeniom czynnościowym np. zespół jelita drażliwego.

Mieszane nietrzymanie moczu

Wyciek moczu związany z parciem naglącym oraz wysiłkiem, kichaniem, kaszlem. Najbardziej niewdzięczna postać nietrzymania, bowiem nie daje się w leczeniu stosować tylko jednej metody terapeutycznej. Operacja założenia taśmy podcewkowej może paradoksalnie nasilić objawy.

Nietrzymanie moczu niezależnie od postaci jest bardzo negatywnie odbierane przez pacjentów, ponieważ, w ich opinii, powoduje znaczne pogorszenie jakości życia. Przede wszystkim utrudnia choremu funkcjonowanie w społeczeństwie i często zmusza do ograniczeń w relacjach społecznych, w tym w życiu towarzyskim, powodując spadek poczucia własnej wartości i dyskomfort psychiczny. Generuje też wymierne koszty zarówno po stronie pacjentka jak i NFZ.

POZ

Przystąpiliśmy do Programu dla Dyrekcji Przedszkoli oraz Żłobków i Rodziców Dzieci uczęszczających do placówek edukacyjnych. Współpracujemy z Lekarzami oraz Centrami Medycznymi. W ramach projektu cyklicznie ozonujemy pomieszczenia Gadu Gadu 😉

Ozonowanie usuwa wiele rodzajów bakterii i wirusów. Jedną z bakterii, która ulega zniszczeniu podczas ozonowania, a wywołuje szereg chorób u Dzieci i dorosłych jest Staphylococcus aureus, czyli Gronkowiec złocisty. Staphylococcus aureus należy do najbardziej chorobotwórczych gatunków wśród bakterii gronkowca. Jest częstą przyczyną zatruć pokarmowych. Szczep ten wytwarza enterotoksynę – jad odporny nawet na 30-minutowe gotowanie i na enzymy trawienne. Pewne gatunki gronkowców, w tym Staphylococcus aureus, występuje w przedsionku nosowym u ok. 60 proc. populacji (jest stale obecny w przedsionku nosa lub w gardle u około 20-30% wszystkich zdrowych ludzi (nosicielstwo stałe). U kolejnych 20-30% obserwuje się nosicielstwo okresowe), może bytować na błonach śluzowych górnych dróg oddechowych. Gronkowiec złocisty to bakteria, która żyje zarówno w warunkach tlenowych, jak i beztlenowych. Nosicielami gronkowców są ludzie i zwierzęta. Gronkowce są bakteriami zaliczanymi do Gram-dodatnich ziarniaków. Ich nazwa pochodzi od wyglądu komórek bakteryjnych, które są kuliste i układają się w nieregularne skupiska przypominające winne grona. Gronkowce mogą być zarówno składnikiem fizjologicznej flory bakteryjnej skóry, gardła i nosa, jak też mogą powodować różne poważne zakażenia.

Zapraszamy na www Programu Czyste Przedszkole

Jak dochodzi do zakażenia gronkowcem i osoby najbardziej narażone na infekcję? / Czyste przedszkole / Ozonowanie Przedszkoli i Żłobków

Bakterie gronkowca powodują najczęściej różne choroby skóry, infekcje dróg oddechowych, zapalenie płuc, opon mózgowych, mięśnia sercowego, żył, zakażenia w obrębie układu kostnego, ropnie narządowe. Gronkowiec najłatwiej atakuje osoby z osłabionym układem odpornościowym, a więc Dzieci, kobiety karmiące piersią, osoby przewlekle chore na inne choroby, ludzi po zabiegach operacyjnych itp.).

O zakażenie gronkowcem złocistym jest bardzo łatwo, wystarczy drobne zranienie skóry, przez które bakterie wnikną do krwi albo zjedzenie zakażonego pokarmu. Gronkowce przenoszą się również drogą kropelkową. Gronkowce są stale obecne w całym otoczeniu człowieka (skóra, ubranie, bielizna osobista, przybory toaletowe). U większości ludzi wytwarza się stan równowagi pomiędzy potencjalną zjadliwością bakterii, a odpornością organizmu.

Gronkowiec złocisty jest bakterią potencjalnie patogenną, jednak wyhodowanie tego szczepu w wymazie z gardła lub nosa nie jest tożsame z potwierdzeniem, że to właśnie gronkowiec jest przyczyną dolegliwości Dziecka. Nie oznacza to również bezwzględnej konieczności włączania antybiotykoterapii, aczkolwiek zwykle jest to zalecane.

Kiedy udać się do lekarza? / Czyste przedszkole / Ozonowanie Przedszkoli i Żłobków

Stała obecność gronkowców w naszym najbliższym środowisku oraz u co najmniej 30% zdrowych ludzi w otoczeniu Dziecka powoduje, że nawet po skutecznej eliminacji gronkowca z gardła lub nosa Dziecka, bardzo łatwo i szybko dochodzi do ponownej kolonizacji nowymi szczepami tej bakterii.

Niewątpliwie należy leczyć wszystkie przypadki objawowych zakażeń gronkowcowych, zwłaszcza zakażeń szczepami znanymi jako bardziej patogenne (MRSA). Szczególnej czujności wymagają także zakażenia gronkowcowe u Dzieci przewlekle chorych na inne schorzenia (nerek, wątroby, płuc) oraz u Dzieci młodszych i cierpiących na różnorodne zaburzenia odporności. Leczenia wymagają też bezobjawowi nosiciele stykający się z najmniejszymi Dziećmi lub z osobami z obniżoną odpornością (personel oddziałów noworodkowych, oddziałów chirurgicznych i onkologicznych, pracownicy żłobków i przedszkoli, kuchni itp.). W innych przypadkach rutynowe leczenie nosicielstwa jest bardzo kontrowersyjne. Niezależnie od powyższych rozważań należy podkreślić, że diagnostyka i leczenie zakażeń Staphylococcus aureus w każdym przypadku musi być prowadzona pod nadzorem i tylko na wyraźne zalecenie lekarza.

W postępowaniu domowym należy przestrzegać podstawowych zasad higieny, zwłaszcza przy obecności w domu Dzieci do 3 roku życia lub Dzieci przewlekle chorych. Nie należy samodzielnie “rutynowo” wykonywać wymazów, ani naciskać na lekarza aby zlecał leki przeciwbakteryjne w celu eliminacji nosicielstwa gronkowców, bowiem efekt końcowy może być odwrotny od oczekiwanego.